De Spar

Uit de verhalen op ‘Schoolbank’ en uit e-mails die ik in de loop van de jaren van oud-leerlingen kreeg, blijken de schoolkampen op de ‘Spar’ het meest in de herinnering te leven.
Ruim twintig keer hebben we in dit bos bij Haelen in Midden-Limburg ons zomerkamp gehouden, meestal in de laatste week voor de zomervakantie als afsluiting van het schooljaar. Voor wie het niet weet: De ‘Spar’ is deel van een groot bos en sinds meer dan een halve eeuw eigendom van Jong- Nederland. In de zomermaanden wordt dit terrein als vakantieverblijf verhuurd aan scholen en verenigingen

Vanaf de grote weg leidde een bospad naar de plek waar in een ellips de gebouwen lagen die ons onderkomen vormden. Aan de ene kant een langwerpig gebouw dat vooral bestond uit een grote ruimte die als eetzaal diende en voor recreatieve activiteiten.
Rechts van de zaal lag de keuken en het slaapvertrek van de koks. Links van de eetzaal was een zgn. staflokaal en twee slaapvertrekken.
De andere kant van de ellips werd gevormd door zes hutten, kleine huisjes die op een twintigtal meters van elkaar lagen. Daartussen nog een was- en douchegelegenheid en enkele toiletten. Door bouw en ligging van de huisjes aan de bosrand zag het er sprookjesachtig uit, vooral ‘s avonds en ‘s nachts in het licht van de schijnwerpers.

De hutten die van steen gebouwd waren, hadden schuine daken van pannen. Aan de voorkant was een robuuste houten deur en aan alle vier zijden van het gebouwtje waren ramen met houten luiken die bijna tot de grond reikten. Elke hut had een naam (oude spelling!): vossehol, duivetil, uilennest, hazeleger, berenkuil en bijenkorf. Dat waren ook de namen van de groepen die overdag sportief met elkaar streden.

In de eenvoudig ingerichte huisjes stonden stapelbedden voor 14 leerlingen en een leerkracht. Vooral de avonden waren spannend wanneer de ‘dapperen’ op sluiptocht naar andere hutten gingen waarbij ze altijd de kans liepen een patrouillerende leerkracht tegen te komen, wat soms weer gevolgen had voor de volgende dag.

Overigens was het terrein tussen hoofdgebouw en huisjes de hele nacht verlicht zodat de kinderen die ’s nachts naar het toilet moesten de weg konden vinden. Zeer tegen de zin van de beheerder die dat maar geldverkwisting vond. Uiteindelijk werd het stil in de kabouterhuisjes en kon men buiten nog slechts het geluid van een enkel nachtdier horen.

De laatste dag brak aan, hoogtepunt en slot van een vermoeiende week. ’s Morgens moesten de finales van alle wedstrijden worden gespeeld. De middag begon met een uurtje zwemmen en dan terug naar het kamp waar onze koks Appi en Jacob een grote barbecue hadden voorbereid. Daarna vertrok iedereen naar de hut om zich op te tutten voor het afscheidsfeest met een grote quiz, het songfestival, behendigheidsspelen, uitreiking van de diploma’s en eindigend met een disco waarbij eerste liefdes werden ontdekt, op afstand begeleid door de leerkrachten.

De grote finale was een lange polonaise door het bos waarbij elke groep bij de eigen hut werd afgeleverd. Meestal duurde het dan nog een hele tijd voor de vermoeidheid echt toesloeg en leerlingen en leerkrachten in een diepe slaap vielen, misschien al dromend van een volgend kamp.