Werken aan een Nederlandse school in Duitsland, dat was voor mij 36 jaar samenwerken met de NSU, de Netherlands Support Unit. Al in de eerste week van mijn benoeming in Rheindahlen wist ik waar en bij wie ik moest zijn om voor de school ondersteuning ( dus support ) te zoeken en te krijgen voor talrijke zaken die het bestaan van ons schooltje tot een succes konden maken.
Om te beginnen het busvervoer van de kinderen vanuit de diverse woongebieden naar school en terug. De wekelijkse ritten naar het zwembad en de sportzaal. De drietonner, de combi en de bus die we ter beschikking hadden wanneer we in de zomer een week op schoolkamp gingen. En wanneer er dan niet genoeg barbecuetoestellen waren om ouders en kinderen tijdens het ouderbezoek op een echt BBQ-feest te tracteren, dan was er een chauffeur met combi om de spullen in Apeldoorn op te halen en ze op tijd in Haelen op de “Spar” af te leveren.
Maar support, dat betekende vooral hulp van mensen: sportleraren voor de zwemlessen, koks tijdens het schoolkamp, onderwijzers die in Rheindahlen hun dienstplicht vervulden en bij ziekte van een leerkracht binnen een half uur hun stoel op het Big House verruilden voor een plaats aan het bord op de Lochtenbergschool. En niet te vergeten alle steun, personeel en materieel, die de school kreeg bij de organisatie van de schoolfeesten als Sinterklaas, Kerst en Koninginnedag. Ik zou hier nog heel wat voorbeelden aan kunnen toevoegen.
Dat alles zo soepel kon verlopen en dat het vooral ook zonder kosten voor de school kon worden georganiseerd was alleen te danken aan de grote belangstelling die elke commandant NSU en zijn staf voor het reilen en zeilen van onze school had.
Toen ik een jaar of tien geleden met pensioen ging kon ik dan ook terugkijken op een lange periode van samenwerking met zo’n tien NSU commandanten en een veelvoud aan medewerkers.
Het lijkt lang geleden en voorgoed verleden tijd. Tot dit jaar, toen de vragen van de oud-leerlingen van de Lochtenberg om nog eens een reünie in Rheindahlen te organiseren steeds vaker via e-mails en ‘Schoolbank’ op mijn laptop verschenen. Het werden enkele slapeloze nachten en het rijtje van actiepunten werd langer en langer.
Tot – weer midden in de nacht – de grote verlichting kwam.
Rheindahlen, dat is nog steeds NSU en dat is de oplossing – misschien !
De volgende dag ging ik achter het telefoonnummer aan, met succes. Aan de andere kant van de lijn een majoor Bleijenberg, die van Jo Pennings nog nooit gehoord had, maar die bereid was om hem een week later voor een gesprek te ontvangen. Dat was al winst, vond ik en begon wat notities te maken. Een week later was ik terug op de plek waar ik vele jaren de belangen van de school met succes geregeld en geritseld had. De tijden leken teruggekeerd.
In het gesprek dat bijzonder aangenaam verliep groeide met de minuut het gevoel dat mijn missie naar Rheindahlen om de NSU bij de organisatie van de reünies te betrekken zou slagen. Een gevoel dat me weer bekend voorkwam: samenwerking van Lochtenberg en NSU. Met dit verschil dat de school sinds deze zomer niet meer bestaat en dat Pennings voor de Netherland Support Unit nu een totaal onbekende persoon is, die zo maar de medewerking komt vragen bij de organisatie van twee reünies in april volgend jaar.
Enkele weken na de eerste kennismaking is het team van voorbereiders voltallig bijeen geweest en is het definitieve besluit genomen om samen aan de slag te gaan en de reünies tot een succes te maken. Intussen zijn we halverwege de periode van voorbereiding en is de medewerking van de NSU uitgebreid tot 4 personen. Vooral dank zij hun liggen wij op schema en kunnen we tegen alle Lochtenbergers zeggen:
“Kom maar op, we zijn er klaar voor !
Met dank aan majoor Bleijerveld en zijn mensen van de NSU.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten