15 november 2009,
Dag Meester Pennings
In de Sinterklaastijd, zoals nu, gaan mijn gedachten altijd weer uit naar het uitstapje naar Duitsland dat wij ieder jaar weer maakten om de Nederlandse kinderen in Rheindahlen en omgeving te bezoeken. Het verbaast me overigens nog steeds dat wij de anders zo achterdochtige Duitse grenswachters met pepernoten konden omkopen om zonder goed gelijkende persoonspapieren de grens te passeren.
Ik begrijp dat u bij het schrijven van uw prachtige en o zo herkenbare verhalen over de Lochtenbergschool een keuze hebt moeten maken. Jammer, dat daardoor ons toch zo belangrijke bezoek aan uw school niet vermeld is. Misschien dat mijn bijdrage aan een behoefte voorziet. Ik herinner mij nog twee bezoeken aan uw school in het bijzonder.
Het eerste was in 1977 aan de Lochtenbergschool. Sinterklaas arriveerde toen te paard. Voor die gelegenheid had hij dus zijn paardrijtabberd aan. De schimmel was die dag wat aan de wilde kant en de Goedheiligman daarom een beetje bang. Mijn mede-Piet moest het wilde dier leiden en maakte –zo te zien- leuke danspasjes, meer echter vanwege zenuwen uit angst voor het beest dan voor vermaak van de kinderen. Zelf moest ik, om de kinderen af te leiden terwijl de Sint moeizaam van het paard geholpen werd, allerlei capriolen aan de rand van het –niet al te stevige- plat dak van de school uithalen, zoals de radslag, de flik-flak en de handstand-overslag. Dat ging mij wel goed af en de aandacht van de kindertjes was verzekerd. De aanwezige ouders hielden echter hun hart vast en Commandant NAK vreesde voor het dak van de school. Ik ben ook nog heelhuids van het dak gekomen en de Sint veilig van zijn paard.
Het tweede bezoek dat in mijn geheugen gegrift staat, was in 1983. Inmiddels was de school verhuisd naar Rickelrath. Wéér moest ik het dak op. Deze keer geen plat dak, maar een stijl dak met broze rode pannen. Op weg naar de schoorsteen om de pakjes erin te gooien, trapte ik dwars door een pan. Het dak had geen dakbeschot en mijn been verdween tot aan mijn lies richting zolder. Gelukkig bleef ik zo hangen en viel niet voor de ogen van de enthousiast toekijkende kindertjes te pletter. De jeugd vond het natuurlijk erg spannend, maar de ouderen waren maar wat opgelucht toen ik veilig en wel in de klaslokalen verscheen. Ik heb nog wekenlang last gehad van een flink geschaafd rechterbeen.
Dat, Meester Pennings, zijn zo maar een paar van de vele goede herinneringen aan uw scholen in het Rheindahlense.
Wat fijn dat u een reünie wilt organiseren voor al die lieve kindertjes, eventueel met aanhang. Ik wens u veel succes met de voorbereidingen en heel veel plezier bij de uitvoering zelf. Of ik aanwezig kan zijn, kan ik nog niet zeggen. Samen met mijn mede-Piet overwinter ik, al lang niet meer in Spanje maar in Portugal.
Edoch, wie weet, tot ziens.
Hartelijke groeten, ook aan uw gade Gisela,
van PieterChris en mijn mede-Piet, PieterWinny
Geen opmerkingen:
Een reactie posten