De herinneringen begonnen de dag na mijn afscheid.
Na twee dagen van feestvieren met kinderen, ouders en iedereen die er zeker van wilde zijn dat Jo Pennings ook echt vertrok, kwam na 36 jaren het definitieve afscheid van de school en een gemeenschap die door omstandigheden en populatie anders waren dan alle andere.
Een clubje mensen in het buitenland dat met en voor elkaar zorgde met als middelpunt de school, de kerk, het Big House en de Naafi. Ook een wereldje dat bij mijn vertrek in de zomer van 1999 lange tijd gespaard leek te zijn van ongelukken en verdriet, althans naar buiten.
In werkelijkheid was dat niet zo en vormde de Rheindahlense gemeenschap geen uitzondering, ook al is dat veel mensen ontgaan vanwege de betrekkelijk korte tijd van hun plaatsing in Duitsland. Droevige gebeurtenissen, die in de loop der jaren in de gemeenschap Rheindahlen hadden plaatsgevonden en ook de school hevig beroerden.
Zoals de fatale ongelukken van twee middelbare scholieren die op weg waren naar de school in Roermond, met dodelijke afloop van de jongen en blijvende handicap van een meisje. Beiden hadden een broer op onze school.
Ik denk aan de kleine Marlene uit groep 5 die na school vlak bij haar flat in Wegberg door een auto werd aangereden en wekenlang in coma lag. Bij een bezoek aan haar in het revalidatiecentrum leek ze redelijk te herstellen. Terugkeer naar onze, haar school, was echter niet mogelijk en haar verdere leven zou niet zonder problemen blijven.
Bijzonder tragisch was het overlijden van een jonge moeder van twee kleuters van onze school.
En steeds treurden school en gemeenschap.
De tijd heeft veel geheeld, al blijft er een gebeurtenis in de vele jaren van mijn directeurschap van de Lochtenbergschool waarvan de herinnering mij niet loslaat en waarover ik in mijn laatste verhaal op deze website zal berichten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten