Anna

Anna is mijn oudste kleindochter. Ze is nu 11 jaar en zit in groep 8 van de basisschool. Op school heeft ze veel vriendinnen met wie ze na de zomervakantie overstapt naar het voortgezet onderwijs. Een spannende tijd dus, waarop ze zich zeer verheugt. Een tijdje geleden zag het daar nog niet naar uit. In groep 6 had de klassenonderwijzer het vermoeden dat Anna dyslexie heeft en adviseerde haar ouders haar hierop te laten testen.
Zijn vermoeden klopte. Anna, die goed kan rekenen en zeer creatief is, heeft problemen met lezen en andere taalactiviteiten. Deskundige hulp werd ingewonnen en Anna's opa werd als oude rot ingeschakeld om zijn kleindochter te helpen. Het werkt naar twee kanten: de resultaten zijn in groep 7 en 8 opvallend verbeterd en ik heb er een mooie taak bij. Deze maand kreeg Anna het schooladvies en de uitslag van de CITO-toets: brugklas havo-VWO. Het meisje kan haar geluk niet op. Haar grootste zorg, namelijk dat ze het volgend jaar niet meer op deze school zit en niet meer bij haar hartsvriendinnen, is verdwenen. Met volle energie en haar opa als motivator is ze aan de laatste maanden van de basisschool begonnen.
Door deze situatie werd ik weer eens aan de Lochtenberg herinnerd. Aan de ouders die met hun 4 kinderen op mijn kantoor in Rickelrath zaten en van de mislukte pogingen vertelden om hun kinderen aan te melden op een van de Nederlandse defensiescholen in Duitsland. De vader, die zo graag een baan had bij de Geleide Wapens. Afgeblazen wegens de vermelding van dyslexie op de rapporten van alle vier de kinderen. Uiteindelijk was hij met zijn gezin in Rheindahlen terecht gekomen. Daar kregen ze te horen dat de kinderen natuurlijk welkom waren en hun opluchting stond op hun gezichten. Met mijn beslissing ging ik voor de zoveelste keer buiten mijn boekje, want de richtlijn van Den Haag was dat kinderen met leer- en gedragsproblemen niet zouden worden toegelaten wegens afwezigheid van adequate opvang. Dus ook geen baan voor de vader in Duitsland. Een maatregel die geen enkele keer gehanteerd is in het 36 jarig bestaan van de Lochtenberg.
Enkele jaren later bij de voorbereiding van de reünie kwam ik nog eens terug op het hoofdkwartier. Daar ontmoette ik de vader, nog steeds aan het werk, in het NAK-gebouw. Enthousiast vertelde hij van de goede resultaten van zijn kinderen op de middelbare school.