Adieu Appi

14 juli 2010.

Om half twaalf vanmorgen ging de telefoon. De zoon van Appi Bos belde om me te zeggen dat zijn vader net gestorven was. Ofschoon ik er al een tijdje op voorbereid was, kwam het bericht toch als een schok. Een week eerder hadden we nog met elkaar gesproken. Zijn stem klonk goed verstaanbaar, duidelijker dan de laatste tijd:

“Die verrekte pijn. Het is op. Het is mooi geweest”. Hij lag op zijn bed en ik luisterde. Hoe geweldig hij het had gevonden om nog een keer zoveel oude bekenden te zien op de reunies. Leerlingen en hun ouders die hem herinnerden aan wat hij de mooiste weken van het jaar noemde, de schoolkampen op de “Spar” en andere campings.

Ik bedankte hem voor zijn vriendschap en alles wat hij voor onze school gedaan had en zei nog een keer : “Appi, het allerbeste”, voor ik de telefoon neerlegde, wetende dat dit ons laatste gesprek was.

Appi Bos
Nog een paar herinneringen aan de man die met zijn kookkunst dertig jaar lang heeft bijgedragen aan het slagen van onze schoolkampen:

Eind jaren zestig. De voorbereidingen voor ons schoolkamp waren in volle gang. Wat we na enkele jaren van improviseren nog misten was een ‘echte” kok. De zoektocht ging zoals altijd langs militaire lijn : Nak Rheindahlen – Den Haag – vliegveld Twente. Hier werkte Appi Bos als kok in de korporaalsmess. Een telefoontje en het was geregeld. Een paar weken later stond Appi met zijn koffer in Rheindahlen. Voor twee weken gedetacheerd met als opdracht een week lang de maaltijden te verzorgen voor 40 kinderen en acht begeleiders.

De eerste uren met meneer Bos voorspelden niet veel goeds en dat kon ik wel begrijpen. Na een korte kennismaking met de commandant kreeg Appi een kamer met bed en stoel toegewezen in een van de bekende slaapbarakken. Daar kon hij zich een week voorbereiden op zijn tijdelijke werk bij een onbekend schooltje dat de Lochtenberg heette. Het was al gauw duidelijk dat hij veel liever bij vrouw en kinderen in Twente was gebleven. Maar we deden beiden ons best en na een week waarin we ook nog tijd hadden voor wat gezellige dingen had hij zijn menu-rooster voor de volgende week klaar en waren bij de Makro de nodige voorraden ingeslagen voor zeven dagen lekkere en gezonde kindermaaltijden.

Het dagelijkse enthousiasme van de kinderen voor wat ze op hun bord kregen deed de kok zichtbaar goed en aan het eind van de week had ik alle reden om aan te nemen dat ons ‘koksprobleem’ voor lange tijd was opgelost. Totdat Appi kort voor de thuisreis mij nog even aan de kant nam en me toevertrouwde: ‘Zeg Pennings, ik heb het met veel plezier gedaan, maar dit was de eerste en laatste keer. Probeer het niet weer, want het lukt je toch niet. Ik heb me kapot gewerkt, in een week meer dan een half jaar op de kazerne. Audoo’. Het was Twents, maar ik snapte het toch. Zwaaiend stapte hij in de auto die hem naar het station bracht.

Had ik me dan zo vergist?

Na de zomervakantie kwam het telefoontje.
‘Pennings, ik heb er nog eens over nagedacht. Volgend jaar kun je weer op me rekenen. Ik neem dan nog een maatje mee. Jakob de Vries heet ie. Dat is een geschikte peer en dan kunnen we het werk verdelen’. Voor niets had ik een paar weken op het strand van Rimini gelegen, piekerend hoe ik volgend schoolkamp aan een nieuwe kok zou komen.

Heel wat jaren gingen voorbij en steeds konden we voor ons zomerkamp rekenen op Appi en Jakob. De twee waren niet meer weg te denken en zorgden met heerlijke kindermaaltijden voor welkome onderbrekingen van de kampactiviteiten. Hun faam verspreidde zich al snel tot Wegberg en Tetelrath. Geen wonder dat op woensdag de ouders het bezoek aan hun kind niet wilden missen, wetende dat de koks ook voor hun een extra lekkere pot hadden gekookt.

Begin jaren negentig was er een nieuw probleem. Appi’s tijd als kok op de vliegbasis zat er op en ik vroeg me af wat dit voor ons zou betekenen. Stoppen, of misschien toch nog een paar jaren doorgaan als kok op ons schoolkamp. Het antwoord kwam prompt: ‘Pennings, voorlopig zie je me nog elk jaar. We stoppen samen’. En Appi hield woord. Het schoolkamp in de zomer van 1999 was ons laatste.

Mooie jaren volgden. Appi als altijd in het middelpunt van zijn hechte familie en vele vrienden. Wij telefoneerden regelmatig en bezochten elkaar af en toe. Toen hij een koninklijke onderscheiding voor zijn jarenlange sportieve en sociale activiteiten kreeg was ik er bij. Vorig jaar keerde het geluk. Appi’s vrouw kwam te overlijden en een paar maanden later werd bij hem die akelige ziekte ontdekt die weinig hoop meer bood.

De sterke vent, ooit bokskampioen van Oost – Nederland, werd langzaam geveld.
Een grote wens konden zijn kinderen en kleinkinderen hem nog vervullen. Twee keer in korte tijd brachten ze hem naar Rheindahlen. De plaats waar hij jaren geleden met grote tegenzin naar toe moest en waar hij nu nog een keer de leerlingen van de Lochtenberg ontmoette die hem nog lang niet waren vergeten.

Adieu vriend.