Deze week ben ik 78 geworden. Reden om weer wat herinneringen op papier te zetten zonder me af te vragen of dit iemand interesseert.
Het begon allemaal met mijn opleiding voor onderwijzer, een beroep waar ik in de verste verte niet eerder aan gedacht had, maar waarvan de studietijd me achteraf enorm meeviel.
Nog geen week na de diploma-uitreiking marcheerde ik, samen met nog 20 afgestudeerde onderwijzers, de meesten uit Limburg, een graaf van Limburg Stierum en ene Rost Onnes, zoon van de directeur van de Hollandse Bankunie en nu nog wekelijks met foto in de Telegraaf, over de tankbaan van de Alexander kazerne in Amersfoort.
Een aardige vent, die Rost Onnes. Ik herinner me nog goed dat hij bij aantreding op de eerste dag de aandacht vroeg van de wachtmeester om hem mee te delen dat hij een uur later weg moest voor het bijwonen van een feestje van Beatrix en Irene, waarvoor hij was uitgenodigd. Grote woede bij de wachtmeester, een pertinent “nee” was het antwoord. Een uur later zat huzaar Rost Onnes in de auto naar Den Haag, om de volgende ochtend weer tijdig op het appèl te zijn.
De opleiding was niet bepaald een succes. Na een week moesten we om beurten aantreden bij de selectieofficier waar ons twee vragen werden gesteld.
Vraag 1: "Je komt zeker uit Limburg?"
Antwoord: “Ja meneer, pardon ritmeester”
Vraag 2: "En je bent ook nog onderwijzer?"
Antwoord: “Ja uch ritmeester.”
“Dan ben je ongeschikt voor de opleiding en kun je nu vertrekken”.
Hetzelfde antwoord voor de overige 20 domme, ongeïnteresseerde onderwijzers.
Een half uur later was het eskadron 20 tankchauffeurs, schutters en seiner-laders rijker. Een geweldig jaar volgde. Oefeningen in Vogelzang (Eifel), Bergen-Hohne en La Courtine. Overal rondgereden in een dure tank. Terug uit La Courtine lag er voor mij post met de mededeling dat ik mij de volgende dag moest melden bij de school waar ik gesolliciteerd had.
Huzaar Jo Pennings zwaaide af. Precies een jaar na zijn oproep voor dienst. Alle collega’s waren bijeen in de grote slaapzaal en onverwacht verscheen onze commandant, ritmeester Bouwdijk Bastiaans. In een korte toespraak bedankte hij de vertrekkende huzaar voor zijn inzet bij het bij elkaar houden van 20 gefrustreerde collega’s. Zijn laatste woorden: “De grootste drukker van mijn eskadron gaat ons nu verlaten.” Klonk weliswaar niet zo aardig, maar het feit dat hij me naar de voordeur begeleidde en mij nog even hielp de pukkel op mijn rug te stouwen maakte weer alles goed en was een laatste herinnering aan mijn diensttijd en aan de commandant van het B-eskadron van Sytsema in Oirschot.
Het begon allemaal met mijn opleiding voor onderwijzer, een beroep waar ik in de verste verte niet eerder aan gedacht had, maar waarvan de studietijd me achteraf enorm meeviel.
Nog geen week na de diploma-uitreiking marcheerde ik, samen met nog 20 afgestudeerde onderwijzers, de meesten uit Limburg, een graaf van Limburg Stierum en ene Rost Onnes, zoon van de directeur van de Hollandse Bankunie en nu nog wekelijks met foto in de Telegraaf, over de tankbaan van de Alexander kazerne in Amersfoort.
Een aardige vent, die Rost Onnes. Ik herinner me nog goed dat hij bij aantreding op de eerste dag de aandacht vroeg van de wachtmeester om hem mee te delen dat hij een uur later weg moest voor het bijwonen van een feestje van Beatrix en Irene, waarvoor hij was uitgenodigd. Grote woede bij de wachtmeester, een pertinent “nee” was het antwoord. Een uur later zat huzaar Rost Onnes in de auto naar Den Haag, om de volgende ochtend weer tijdig op het appèl te zijn.
De opleiding was niet bepaald een succes. Na een week moesten we om beurten aantreden bij de selectieofficier waar ons twee vragen werden gesteld.
Vraag 1: "Je komt zeker uit Limburg?"
Antwoord: “Ja meneer, pardon ritmeester”
Vraag 2: "En je bent ook nog onderwijzer?"
Antwoord: “Ja uch ritmeester.”
“Dan ben je ongeschikt voor de opleiding en kun je nu vertrekken”.
Hetzelfde antwoord voor de overige 20 domme, ongeïnteresseerde onderwijzers.
Een half uur later was het eskadron 20 tankchauffeurs, schutters en seiner-laders rijker. Een geweldig jaar volgde. Oefeningen in Vogelzang (Eifel), Bergen-Hohne en La Courtine. Overal rondgereden in een dure tank. Terug uit La Courtine lag er voor mij post met de mededeling dat ik mij de volgende dag moest melden bij de school waar ik gesolliciteerd had.
Huzaar Jo Pennings zwaaide af. Precies een jaar na zijn oproep voor dienst. Alle collega’s waren bijeen in de grote slaapzaal en onverwacht verscheen onze commandant, ritmeester Bouwdijk Bastiaans. In een korte toespraak bedankte hij de vertrekkende huzaar voor zijn inzet bij het bij elkaar houden van 20 gefrustreerde collega’s. Zijn laatste woorden: “De grootste drukker van mijn eskadron gaat ons nu verlaten.” Klonk weliswaar niet zo aardig, maar het feit dat hij me naar de voordeur begeleidde en mij nog even hielp de pukkel op mijn rug te stouwen maakte weer alles goed en was een laatste herinnering aan mijn diensttijd en aan de commandant van het B-eskadron van Sytsema in Oirschot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten