Tijd om weer eens een bezoek te brengen aan de onderkomens en kantoren waar het Nederlandse detachement gehuisvest was. Bijzonder indrukwekkend was het Big House waar de Nederlandse commandant zetelde en die alleen maar te bereiken was via een doolhof van gangen. Het was een prettig gesprek met een kolonel waarbij ook de problemen op de school ter sprake kwamen.
Ook bezocht ik de juf in de Teachers’ Mess en maakte met haar afspraken over de eerste schooldag.
Kortom, het kon beginnen!
Al vroeg wakker was ik de volgende dag als eerste bij het ontbijt, heerlijk Engels. Ik had genoeg tijd en dus besloot ik te voet naar de school te gaan. Halverwege Queens Way moest ik een flinke sprint inzetten omdat ik me verkeken had op de afstand tussen de Mess en de school. Het lukte en even later stond ik op het schoolplein om ouders en kinderen te verwelkomen.
Busjes met leerlingen stonden bij de school; uit Gerkerath, Beeck, Tetelrath en de Freiheiderstrasse. Kinderen die elkaar na een lange vakantie weer zagen en jongens en meisjes die de afgelopen maand pas naar Duitsland waren verhuisd. En natuurlijk ouders die nieuwsgierig waren naar het nieuwe schoolhoofd. Ik was er klaar voor. Allerhoogste prioriteit had het werken aan goed onderwijs op een leuke school voor de leerlingen en daarmee het verloren vertrouwen van de ouders terug te winnen. Langzaam lukte dat en de ouders lieten dat ook blijken. Zelfs de juf leek er steeds meer plezier in te krijgen, al waren er nog veel momenten van ‘bijsturend overleg’ nodig.
Ons schooltje bestond uit twee klaslokalen en een kantoortje in de Engelse St. Andrews School, vlakbij Big House, de Naafi en de Schotse kerk. De speelplaats was keurig in twee delen verdeeld, aangegeven door een vette streep die door onze Engelse collega’s onpasseerbaar was verklaard.
Rheindahlen was een kleine stad van ongeveer 30.000 inwoners, ingedeeld naar de rangen van de militairen onder het motto “samen werken, gescheiden wonen”. Ook de Nederlandse gezinnen hadden zich aan deze regeling moeten aanpassen. Later, in de jaren zestig, gingen de Nederlanders in eigen woonwijken buiten Rheindahlen wonen, maar ook daar hielden ze zich nog lang aan de Engelse regeling. Dat was ook de reden waarom alle kinderen elke dag met busjes uit verschillende richtingen naar de school kwamen.
HQ, zoals Rheindahlen meestal genoemd werd, had alles wat een kleine Engelse stad voor zijn inwoners nodig had. De locatie was na de oorlog door de Engelsen aangewezen en daardoor min of meer 'neergeplant' midden in één van de laatste echte oerbossen van Nordrhein-Westfalen. Dat was destijds zeer tegen de zin van de Duitse bevolking, maar die had daar uiteindelijk weinig over te zeggen. Naast woningen en winkels kwamen er vele grote kantoorgebouwen, kazernes voor militairen, negen basisscholen, 2 middelbare scholen, bioscopen, een zwembad, een schouwburg en sportvelden. Alle straten hadden namen van Engelse steden. Het meest opvallend was natuurlijk Big House, waar de vlaggen van alle NATO-landen wapperden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten