Het eerste jaar Rheindahlen zat erop. Het leven in de Mess was me prima bevallen en voor mij ook de beste optie voor de volgende jaren. De ontdekking dat Engelse collega’s ook gezellige mensen zijn had ik gauw gedaan. Intussen was ik lid geworden van het Nederlandse bowlingteam dat met elf Engelse teams een halfjaarlijkse competitie speelde.
Ons team noemde zich “the Oranges” en viel in iedere wedstrijd op door de grootste bierconsumptie en de slechtste resultaten, waardoor het steevast op de laatste plaats in de tweede divisie eindigde. Wanneer de ballen als sinaasappelen door de goot rolden, hadden de Nederlanders het grootste plezier. Tot grote ergernis van de bloedserieuze Engelsen. Eerlijk gezegd voelde ik me op die avonden ook meer Engelsman dan Nederlander. Dat was ook gauw opgevallen bij mijn Engelse ‘teacher-collega’s’, die zich nota bene de ‘Academicals’ noemden en in de eerste divisie speelden. De overstap was gauw gedaan en vanaf dat moment won ik met mijn team de ene beker na de andere. Minder leuk was dat wij ons met ons fanatieke bowlen niet erg populair maakten bij de andere teams. In elk geval kon ik bij mijn afscheid in 1999 elke leerling een beker cadeau doen, wat alweer scheelde in de verhuizing.
Alleen de bal ging mee naar Nederland en die heb ik nog 15 jaar gebruikt als bowler van de ‘Mighty Four’, een team dat in een seniorencompetitie speelde. Alweer zo bloedfanatiek… Afgelopen jaar was het 50 jaar dat ik met dezelfde bal gooide. Het leek me een goed moment om er definitief mee te stoppen. Tot grote spijt van mijn vrouw, die sindsdien treurt om haar rustige middag. Maar ja, gooien tot je erbij doodvalt is ook geen optie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten