Schotse fauteuils

De eerste drie jaren Rheindahlen waren sinds mijn komst in 1963 goed bevallen. Het leven in de Mess was voor een vrijgezel prima. De faciliteiten op de school waren daarentegen minder optimaal. Vanuit het Ministerie van Onderwijs kwam weinig ondersteuning. Kortom, er was genoeg te doen om aan beter onderwijs te werken. Dat laatste was natuurlijk de uitdaging. Het feit dat de aanvankelijk afwachtende houding van de ouders snel veranderde in steeds meer belangstelling voor de school en wat daar gebeurde, was voor mij aansporing om door te gaan, ondanks tegenvallers die er ook waren in de samenwerking tussen de juffrouw en mij.

Het aantal leerlingen groeide elk jaar en had tot gevolg dat van het ministerie op zekere dag het bericht kwam dat zich de volgende dag een nieuwe leerkracht zou melden om ons kleine team te versterken. Onmiddellijk werd de zoektocht naar een geschikt klaslokaal gestart, aanvankelijk zonder succes. Alle lokalen in de Engelse scholen waren bezet. Uiteindelijk belandden we in de Schotse kerk waar de dominee bereid was zijn kerk tijdelijk beschikbaar te stellen. Voor de leerlingen werd het een belevenis die ze wel nooit hebben vergeten. Onderwijs in een grote donkere kerk met geglazuurde ramen en fauteuils in plaats van tafels, stoelen of schoolbanken. De nieuwe onderwijzer die blijkbaar heel wat gewend was, reageerde enthousiast en paste zijn onderwijs aan de nieuwe situatie aan. Omdat de leerlingen geen mogelijkheid hadden om te schrijven, beperkte hij het leren tot twee activiteiten: 's morgens geschiedenis en 's middags postzegelruilen. Natuurlijk overdrijf ik nu een beetje. En het moet gezegd worden dat de leerlingen enthousiast waren over hun onderwijzer die zo spannend kon vertellen over de oorlog en die zoveel postzegels bezat.
Na korte tijd leek me dat toch niet zo wenselijk en begon opnieuw mijn zoektocht naar een betere lokatie, samen met de oudercommissie. Hierbij kwam ons gelukkig een Nederlandse dominee te hulp, die een parochie leidde in Hardt, een voorstadje van Mönchengladbach, dat direct aan het hoofdkwartier grensde. Zijn twee dochters, Nees en Hanna ten Boom, waren leerlingen van onze school. De volgende maanden konden we gebruik maken van een lokaal met een goede accommodatie voor een schoolklasje. Intussen werd er versneld gebouwd aan een drieklassig pre-fab schooltje bij de Nederlandse woonwijk Tetelrath. Voor de kinderen van Tetelrath zou dat een hele korte schoolweg betekenen en voor de andere kinderen een nog langere busrit.
Bij de feestelijke opening kreeg de school de naam "Lochtenberg", genoemd naar de helling waaraan de school lag. Het zou de school worden voor de volgende twintig jaar.