Nazorg

Eigenlijk had ik met het vorige verhaal de nogal turbulente eerste vijf jaar Rheindahlen willen afsluiten, toen mij te binnen schoot dat er ook nog een nazorg bij hoorde waar ik volledigheidshalve nog even aandacht aan wil schenken.
Het is het verhaal van Theo, die een jaar of zes eerder met zijn ouders naar Nederland was teruggekeerd. Theo zat in elke klas helemaal vooraan. Zelf noemde hij zich in zijn brief geen slimme jongen, maar in mijn herinnering viel dat wel mee. Hij schreef mij dat hij het meisje van zijn dromen had leren kennen. Zijn probleem was dat hij in dezelfde tijd ook zijn ideale baan als jongste matroos bij de  koopvaardij had gevonden. Van zeeën en oneindige oceanen had hij al in de klas gedroomd. Echter, maanden lang op de grote vaart en zijn liefje thuis wist Theo niet te combineren, zo schreef hij en daarom had hij besloten meester Pennings om raad te vragen. Die had weliswaar nog nooit een stap op een schip gezet, maar wilde zijn leerling toch niet teleurstellen en raadde hem aan zijn liefje gewoon mee te nemen, desnoods als blinde passagier. Theo vond dat blijkbaar een prima idee, want maanden later kreeg ik post van hem met hartelijke groeten van een gelukkig paartje. Intussen zal Theo met zijn maatje het  anker voorgoed gegooid hebben in zijn thuishaven Rotterdam.
Hetzelfde jaar kreeg ik een brief van een andere leerling, waarschijnlijk een klasgenootje van Theo. Haar plaats was linksachter in de klas, vlak bij het raam. Haar dromerige ogen gingen de hele dag naar de jongetjes en soms ook naar het bord. Zij was enige dochter en kon met haar moeder prima opschieten. Terug in Nederland was dit na een paar jaar veranderd. Het lieve meisje met de dromerige ogen was smoorverliefd geworden op een jongeman tot ze ontdekte dat haar moeder die jongen ook wel leuk vond. Ze had het over vele traantjes die ze gehuild had en ze vroeg mij wat ze moest doen. Een brief van de moeder in dezelfde week, waarin ze het drama tussen
beiden bevestigde, maakte het nog ingewikkelder. Mijn motto volgend dat je van een schoolhoofd altijd antwoord mag verwachten - goed of slecht - heb ik beiden in een kort briefje het advies gestuurd de zaak voor te leggen aan de echtgenoot resp. vader en diens raad op te volgen. Een antwoord heb ik nooit gekregen.