Herinnering: Appi

Appi, samen met zijn maat Jakob, waren bijna 30 jaar lang de koks tijdens ons schoolkamp. Wij hebben nog steeds contact, soms ga ik naar Twente waar hij woont en soms komt hij naar mij. Meestal bellen we echter. Laatst nog, waarbij ik ook informeerde naar zijn gezondheid. Zijn antwoord: “Niet slecht. Ik fiets elke week minstens honderd kilometer en geef elke donderdag een paar uur bokstraining aan de pupillen van mijn club. Heb alleen wat problemen met mijn knieën”. Niet slecht inderdaad voor een 80 jarige! En dan duurt het niet lang of we zijn al weer herinneringen aan het ophalen van kampweken uit een lang verleden tijd. Dan blijkt dat het met Appi’s geheugen ook nog heel goed zit. Een van zijn favorite verhalen speelt zich af op de 'Spar' in Haelen en die wil ik jullie niet onthouden, al lukt me dit niet in zijn vermakelijk Twents.
Appi: “Zeg Pennings, heb je nog ooit iets gehoord van ……? (hij noemt naam en voornaam). God wat een mens en wat heb ik gelachen”. De persoon in kwestie was de moeder van een leerling die op schoolkamp ging. Een paar weken daarvoor had ze mij gevraagd of ze als begeleidster mee mocht, aangezien net in die week haar man ook op oefening was en zij er niets voor voelde om een week alleen in Tetelrath achter te blijven. Zij mocht mee en omdat er voor haar weinig te doen viel, zat ze meestal op een stoel lekker in het zonnetje, direct naast de deur die toegang gaf tot de keuken waar Appi bezig was met het bereiden van de maaltijden.
Appi: “En toen riep ze opgewonden: 'Appi kom gauw naar buiten, daar komt mijn man'. Ik zag niemand, tot ze naar boven wees en riep: daar is hij, in het vliegtuig, hij is bij de luchtmacht en vliegt”. En ze bleef wild zwaaien en de naam van haar man roepen, tot de straaljager achter de bomen verdwenen was. Die week kwam elke dag een paar keer een F16 over. Dan rende ik naar buiten en riepen en zwaaiden we naar de man in de cockpit. Of hij ons op dat kale plekje in het bos gezien heeft weet ik niet, maar (naam) wist het wel zeker. Wat een enig mens, die vrouw, hé?” Elke avond, wanneer de kinderen in hun bed lagen, dronken we een glaasje op de veilige landing van de vliegenier uit Tetelrath. Tenslotte had ik ook nog een nieuwtje voor Appi en ik vertelde hem dat we volgend jaar in Rheindahlen twee reünies houden. Zijn antwoord: “Pennings, ik kom twee keer, want ik wil ze allemaal nog eens zien”. Ik vind het prima. Hopelijk houden zijn knieën het.
JP