In de Nederlandse gemeenschap van Rheindahlen, waarvan onze school een belangrijk deel vormde, had ons koningshuis een belangrijke plaats. Dit kwam vooral tot uiting op koninginnedagen en bij bezoeken van leden van ons koningshuis.
Een jaarlijks hoogtepunt was 30 april, wanneer onze school een feest organiseerde voor de hele Nederlandse gemeenschap. Onvergetelijk de musicals die in Rickelrath op de
speelplaats
werden opgevoerd en 
waarvoor de leerlingen wekenlang overuren maakten onder leiding van hun onderwijzeressen Ria, Rita en Aggie en geholpen door een aantal moeders. Met een podium dat elk jaar door meneer Hendriks werd gemaakt en zo groot en artistiek gebouwd was, dat het voor acteurs en toeschouwers een genot was om dit jaarlijkse schouwspel op te voeren en bij te wonen.
Een aantal van jullie zullen zich ook nog herinneren aan het defile op Soestdijk.
Feestelijk gekleed en met allerhand versiering vertrokken we met de bus richting Soestdijk. Daar moesten we met nog veertig andere groepen eerst urenlang aan de rand van een bos in de brandende zon wachten, voor het sein kwam dat we richting het paleis konden marcheren. Daar werd door drie leerlingen aan de koningin een geschenk van onze school aangeboden. Diep onder de indruk van de nabijheid van de koninklijke familie ging de reis weer 
huiswaarts. Een stop in Vugt, waar we getracteerd werden op friet met kroket, maakte het feest van die dag compleet. Het was al donker toen we in Elmpt de grens passeerden.
Nog een ontmoeting met het koninklijke paar hadden we bij hun bezoek aan Duitsland, waar we bij het stadhuis van Dusseldorf de erehaag
vormden. Een directe “confrontatie” met Prins Bernhard was er in 1975 bij zijn bezoek aan onze school in Tetelrath. Daar werd hem door Carolien Bruijl namens de leerlingen van de zesde klas een album aangeboden met verhalen, tekeningen en foto’s over het leven en leren in Duitsland. Het liep danig uit de hand toen de Prins er eens goed voor ging zitten en z’n toehoorders probeerde te overtuigen, dat er in Nederland niemand beter kon zwemmen dan zijn Alex. Protesten van alle kanten en de tienden van een seconde vlogen eraf. Het eindigde met een officiele uitdaging aan Prins Bernhard om met zijn kleinkind een dagje terug 
te komen en in de Blue Pool de strijd met hun aan te binden. Helaas is het er nooit van gekomen. Voor alle Lochtenbergers het bewijs dat Zijne Koninklijke Hoogheid behoorlijk had zitten bluffen. Voor de aanwezige ouders had dit bezoek van de Prins nog een historisch “tintje”. Het was de allerlaatste keer dat de Prins het militaire uniform droeg. Te danken was dit aan het feit dat hij die dag nog een keer als Inspecteur van het leger een lang van te voren gepland bezoek bracht aan het Nato hoofdkwartier in Rheindahlen.
Een jaarlijks hoogtepunt was 30 april, wanneer onze school een feest organiseerde voor de hele Nederlandse gemeenschap. Onvergetelijk de musicals die in Rickelrath op de
speelplaats
werden opgevoerd en 
waarvoor de leerlingen wekenlang overuren maakten onder leiding van hun onderwijzeressen Ria, Rita en Aggie en geholpen door een aantal moeders. Met een podium dat elk jaar door meneer Hendriks werd gemaakt en zo groot en artistiek gebouwd was, dat het voor acteurs en toeschouwers een genot was om dit jaarlijkse schouwspel op te voeren en bij te wonen.Een aantal van jullie zullen zich ook nog herinneren aan het defile op Soestdijk.
Feestelijk gekleed en met allerhand versiering vertrokken we met de bus richting Soestdijk. Daar moesten we met nog veertig andere groepen eerst urenlang aan de rand van een bos in de brandende zon wachten, voor het sein kwam dat we richting het paleis konden marcheren. Daar werd door drie leerlingen aan de koningin een geschenk van onze school aangeboden. Diep onder de indruk van de nabijheid van de koninklijke familie ging de reis weer 
huiswaarts. Een stop in Vugt, waar we getracteerd werden op friet met kroket, maakte het feest van die dag compleet. Het was al donker toen we in Elmpt de grens passeerden.Nog een ontmoeting met het koninklijke paar hadden we bij hun bezoek aan Duitsland, waar we bij het stadhuis van Dusseldorf de erehaag
vormden. Een directe “confrontatie” met Prins Bernhard was er in 1975 bij zijn bezoek aan onze school in Tetelrath. Daar werd hem door Carolien Bruijl namens de leerlingen van de zesde klas een album aangeboden met verhalen, tekeningen en foto’s over het leven en leren in Duitsland. Het liep danig uit de hand toen de Prins er eens goed voor ging zitten en z’n toehoorders probeerde te overtuigen, dat er in Nederland niemand beter kon zwemmen dan zijn Alex. Protesten van alle kanten en de tienden van een seconde vlogen eraf. Het eindigde met een officiele uitdaging aan Prins Bernhard om met zijn kleinkind een dagje terug 
te komen en in de Blue Pool de strijd met hun aan te binden. Helaas is het er nooit van gekomen. Voor alle Lochtenbergers het bewijs dat Zijne Koninklijke Hoogheid behoorlijk had zitten bluffen. Voor de aanwezige ouders had dit bezoek van de Prins nog een historisch “tintje”. Het was de allerlaatste keer dat de Prins het militaire uniform droeg. Te danken was dit aan het feit dat hij die dag nog een keer als Inspecteur van het leger een lang van te voren gepland bezoek bracht aan het Nato hoofdkwartier in Rheindahlen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten