Om een schoolkamp voor 40 kinderen van de eerste tot de laatste dag interessant en spannend te houden is een goede voorbereiding heel belangrijk. Dat wisten we en daarom was het team elk jaar al weken van te voren bezig met een verkenning van het terrein, het bedenken van spelletjes voor binnen en buiten en het samenstellen van een kampboekje voor begeleiders en leerlingen waarin alle activiteiten van de week met de bijbehorende taken en tijden stonden vermeld. Afgeweken hiervan werd alleen in bijzondere gevallen.
Het was de tweede dag op de Kunderberg en na een lange dag met sport en spel lag iedereen rond tien uur in bed. Alleen de leiding zat nog bij elkaar om de activiteiten van de volgende dag door te spreken. Het was nog steeds aangenaam warm en na het plannen maken werd nog iets gedronken. Een ogenblik van onachtzaamheid dat door iemand benut werd om naar binnen te sluipen en er met de geldkist van ons kamp van door te gaan. Campinggasten die het hadden gezien sloegen alarm en de consternatie was enorm. Iedereen rende de straat op, maar de dief was al verdwenen.
Snel moest er gehandeld worden en dus rende ik naar de twee slaapzalen om de jongens en meisjes met een emotionele oproep op te wekken om onmiddellijk uit bed te komen en de achtervolging in te zetten. Dat was niet gemakkelijk, want de meesten waren in hun eerste slaap en beseften niet in welk gevaar ons kamp verkeerde. Tien minuten later stond iedereen klaar om in actie te komen, sommigen nog in pyjama of op sloffen. Op commando spurtten wij naar buiten, richting de veldweg. Links en rechts stonden de campingeigenaar en zijn gezin en talrijke kampeerders die ons joelend en wild gebarend de weg wezen waar de dief verdwenen was.
Even later kregen we hem in zicht. Een lelijke man met een zwarte hoed op en een zonnebril. Op zijn rug een grote zak. Veertig kinderen en hun begeleiders begonnen nog harder te rennen, maar de afstand tot de boef werd niet kleiner. Wij telden al de eerste uitvallers die het tempo niet konden volgen en ‘opgeraapt” werden door de bus die door meneer Hendriks en zijn vrouwelijke collega’s werd gevormd.
De uitgedunde kopgroep zette er nog een tandje bij en was nauwelijks in toom te houden. Zorgen baarden de verwensingen en dreigementen die ik links en rechts opving en die niets goeds voorspelden voor de dief wanneer we hem te pakken kregen. Soms stopte de boef even en draaide zich om, om te kijken waar wij bleven. Dan rende hij weer verder, dook door heggen en over prikkeldraad om in een holle weg te verdwijnen. Onderweg verloor hij een deel van zijn buit en ging er bij ons gejuich op wanneer we weer een gymschoen, bokshandschoenen of een leren jas hadden gevonden. Steeds moeilijker werd het voor mij om het tempo te volgen. De dreigementen om de boef te scalperen klonken steeds vaker en Youwi die naast mij liep zwoer dat hij die schurk in z’n eentje zou mores leren als hij hem te pakken kreeg.
Een tijdje hadden we de inbreker niet meer gezien toen plotseling zijn hoofd boven de rand van de holle weg uitstak. Toen wisten wij dat hij niet meer kon ontsnappen. Een poging om de omsingeling te doorbreken mislukte jammerlijk. Nog een keer probeerde hij in een ander weiland te komen. Een meter voor het prikkeldraad ging hij neer, uitgeput, kapot, het gezicht op de grond en de zak met de spullen over z’n hoofd. De meute stortte zich op de prooi en timmerde wild op de weerloze man die kreunde en jammerde. Met de grootste inspanning kon ik hem bevrijden en op zijn rug draaien. Op dat moment zagen wij onze sportleraar en keek Youwi in de ogen van zijn vader die hij minuten eerder met zijn vuisten had bewerkt. Dramatisch einde van een ‘avondspel’.
Terug op het kamp werden de helden met gejuich ontvangen door de achterblijvers en getrakteerd op limonade en gevulde koek. Helemaal compleet was de stemming toen meneer Hendriks naar buiten kwam met de kist vol met geld en het schoolkamp gered was. Toch duurde de verwarring over de onverwachte afloop van het avontuur nog lang en middernacht was al lang voorbij voor dat iedereen sliep. Enkele kinderen hadden de volgende dag nog een uitleg nodig om te geloven dat het allemaal een spel was geweest.
Nu, ruim 40 jaar later, moet ik nog iets uitleggen. Het ‘avondspel’, zoals het zich de vorige dag had afgespeeld, stond namelijk niet in het kampboek. De dag die mooi begonnen was, was met grote irritaties geëindigd tussen winnaars en verliezers. ’s Avonds aan tafel ging ‘het spel’verder en een ingrijpen leek me nodig. Na het eten oordeelde ik dat blijkbaar vermoeidheid tot de irritaties had geleid en dat het daarom beter was om de slaapzalen een uurtje eerder op te zoeken dan normaal. Onder enig protest begon iedereen om negen uur aan een lange nacht. Niet iedereen sliep direct, en verwijten over schuld en boete gingen nog lang over en weer. Intussen liep ik buiten met mijn eigen probleem. Dat had ik steeds wanneer ik straf had uitgedeeld en ik daar minuten later al weer spijt van had. Meestal volgde een ‘correctie’, waarna alle partijen gelukkig waren.
Zo ook nu, het mooie avondweer, eigenlijk te vroeg om in bed te liggen. De collega’s zaten op het terras hun koffie te drinken en ik ging op zoek naar Bert Hochstenbach, sportleraar, vertrouweling en hulp in moeilijke tijden. Hij snapte direct wat ik wilde en zijn creatie als boef zou het hele kamp op stelten zetten. De andere collega’s werden ingelicht. Iedereen kreeg zijn taak in het nieuwe spel en om half elf stormde Jo Pennings de slaapzalen binnen om te vertellen dat een dief er met het geld van ons schoolkamp vandoor was gegaan. Enfin, de rest van het verhaal heb ik hierboven geschreven en klopt helemaal.
Het resultaat ook. In plaats van vroeger naar bed, hadden de kinderen langer genoten van de mooie zomeravond. En het belangrijkste was dat door de eendrachtige manier waarop zij de boef hadden gevangen, alle irritaties van de dag waren vergeten en zij de volgende dag weer begonnen in de allerbeste stemming.
P.S. Een vraagje hield JP nog een tijdje bezig.
Was zijn pedagogische maatregel wel zo pedagogisch geweest?
JP
Geen opmerkingen:
Een reactie posten